Çocukken hasta olduğumuzda içtiğimiz o öksürük şuruplarının tadını hatırlamayan var mı? Kimi portakallıyken kimi vişneliydi.
Ama çoğunlukla vişneliydi, değil mi? Peki bu tat, neden eczane raflarında tarih boyunca egemenliğini sürdürdü?
Sentetik ilaçların icadından önce tıbbi profesyoneller, acı bitkisel ilaçların tadını maskelemek için vişne gibi güçlü tatlara başvurdular.
1838 civarında piyasaya sürülen Dr. Swayne’in Yabani Vişne Bileşik Şurubu gibi ürünler, karışımı daha çekilebilir hâle getirmek için vişne kullanmışlardı.
O zamanlardan beri epey zaman geçti ancak vişne kullanma pratiği devam etti. En iştah açıcı seçenek olmasa da öksürük şurubunu biraz daha kolay içilebilir hâle getirecek bir şeyin olması lazımdı. Yoksa hiçbirimiz içmezdik değil mi?
Pfizer’e göre insanların yüzde 50’si ilaç yutmakta zorlanıyor.
Bu duruma sebep olan bir diğer faktör de hoş olmayan tatlar. Özellikle çocuklar için büyük bir sorun oluşturuyor çünkü çocuklar, tadı kötü olan bir şeyi yutmak istemezlerse hayati öneme sahip ilaçları bile almayı reddedebilirler. Hangimiz reddetmedik ki?
2009’da İsviçreli bir ilaç şirketi, çocuk dostu vişne aromalı sıtma ilacı tanıttı; bu ilaç mevcut olmadan önce ebeveynler, çocuklarına ilacı yutturmak için ezip şekerle karıştırma yoluna başvurmuşlardı.
Tabii ilaç sektöründe egemen olan tek tat vişne değil. Eczane raflarında sıkça turunçgillerin ve üzümün de hâkim olduğunu sıkça görebiliyoruz.
İlginizi çekebilecek diğer içeriklerimiz:
